Op 6 mei vertrekken mijn vriend Jan Vermeulen en ik met de Air France naar Buenos Aires. Na aankomst vliegen we direct door naar Salta in het noorden van Argentinië. We zullen daar een tweedaagse tocht “Nubes and Humahuaca” maken. Op 11 mei vertrekken we met een bus van Salta naar San Pedro de Atacama in Chili waar we tegen het einde van de dag zullen aankomen. In de buurt van San Pedro zijn verschillende excursies voorzien (o.a. Valle de La Luna en de geisers van El Tatio).op 14 mei begint de hoofdschotel van onze reis. Met een gids/chauffeur vertrekken we voor een vierdaagse tocht met een 4WD naar de zoutvlakten van Uyuni (Salar de Uyuni).Via San Pedro de Atacama en Salta vliegen we op 21 mei naar Buenos Aires waar we als afsluiting van onze reis nog twee dagen zullen verblijven. IJs en weder dienende hopen we op 24 mei weer veilig thuis te zijn aangekomen.
6-5-2013
We waren ruimschoots op tijd in het Zuidstation. Namen als afscheid van Brussel op een terrasje nog een mooie koele Leffe blond. De TGV reed ons vlot naar Parijs. Inchecken bij Air France verliep vlot. Onze vrees veel voor de overbagage te moeten betalen bleek gelukkig ongegrond. Take off was aanzienlijk later dan voorzien
7-5-2013
Na 13 uur en 11.112 km vliegen zijn we mooi op tijd en veilig in Buenos Aires geland. Hier is stralende zon en een zeer aangename temperatuur. De bagage liet bijzonder lang op zich wachten (het leek wel Zaventem). De rit met de taxi van de internationale naar de nationale luchthaven die in de stad ligt, duurde meer dan een uur. De aansluitende vlucht naar Salta hebben we gelukkig nog wel gehaald. Om 14.30, na meer dan 2 uur vliegen, geland in Salta. Het is hier bewolkt maar wel een zeer aangename temperatuur. Als eerste (op aanraden van Willy en Magda) de bustickets voor de bus van Salta naar San Pedro de Atacama in Chili gekocht. We hebben prachtig plaatsen in de bus kunnen vastleggen: zowel op de heen- als de terugreis zitten we helemaal vooraan! Daarna wat in het mooie en gezellige oude stadsgedeelte van Salta rondgeslenterd en op een terrasje op het Plaza 9 de Juli een heerlijke Argenteinse steak gegeten. Daarna direct onder de wol.
8-5-2013
Wekker ging om 05.00. Vertrokken om 06.30 met Movitrack voor 2-daagse excursie naar Las Nubes en Humahuaca. Bij opgaan van de zon bleken de wolken van gisteren helemaal verdwenen te zijn. We kregen een mooie dag met een diepe blauwe lucht zonder een wolkje. Reden lang stuk langs de spoorlijn van Salta naar de Chileense grens. We hebben respect voor de ingenieurs die zoiets kunnen bouwen. Passeerden een pas van iets meer dan 4.000 m hoogte en kwamen daarna op een hoogvlakte met prachtige vergezichten. Aan het begin van de Salinas Grandes in de blakende zon een goede picknick van Movitrack gekregen. Even verder een lange stop aan de zoutvlakten gemaakt. Mooie foto’s kunnen maken. De hoogvlakte verlaten door weer over een hoge pas ( deze keer 4.172 m) te rijden. Bij de steile afdaling veel foto’s van imposante bergformaties kunnen maken. Kwamen tegen 17.00 aan in Purmamarca waar we in het Marquas de Tojo Hotel zullen overnachten. Dit hotel ligt vlak aan de bergrug met de zeven kleuren: erg imposant.
9-5-2013
Vroeg opgestaan om de zonsopgang op de berg met de zeven kleuren te kunnen fotografen. Het was nog donker toen we daar aankwamen. Bij het eerste licht heb ik bij 25.600 ISO mijn eerste foto’s gemaakt. Mijn Canon 5D Mark III zag meer dan Jan en ik bij het beschikbare licht. Het is ongelofelijk waartoe moderne techniek momenteel toe in staat is. Om 10.00 vertrokken we naar Tilcara en Humahuaca. Vlak voor Tilcara hadden boze boeren de nationale weg geblokkeerd. Hun gronden waren onteigend zonder een gepaste vergoeding. Het gevolg was dat we een uur vaststonden. Mondjesmaat werd het verkeer vrijgegeven. Het bezoek in Tilcara van de bota nische tuin met zijn cactussen en de ruïnes van deze stad waren de moeite waard. In Humahuaca hebben we de groep verlaten omdat de gids uitsluitend Spaans sprak. Tijdens onze wandeling ontmoetten we in een leuk winkeltje een jonge Belgische vrouw die met een Argentijn is getrouwd. Zij heeft aan de ULB gestudeerd. Ze was blij weer eens Nederlands te kunnen spreken. Op de terugweg naar Salta zaten we weer in de blokkade bij Tilcara vast. Dit keer moesten we maar liefst 2 uur wachten voor doorgelaten te worden. Pas tegen 22.00 arriveren we in Salta.
10-5-2013
Vandaag hebben we een rustdag in Salta. Om 08.00 opgestaan (onwijs laat voor de twee globetrotters). Na een matig ontbijt de stad ingegaan. Op het Plaza 9 Julio op een terrasje in de zon een koffie genomen. Vastgesteld dat Argentiniē een land van protestdemonstraties is. In de loop van een uur zijn er niet minder dan drie demonstraties voorbij gekomen. Bezoek gebracht aan het Cabildo Historico de Salta (historisch museum); echt de moeite waard. ’s Middags een rondrit van twee uur in een bus door Salta gemaakt. Ook dit was een schot in de roos. Op de bus zat een groep van ca. 15 Argentijnse vrouwen die op bedevaart waren. Bij een uitzichtpunt moest de groep dames gezamenlijk op de foto. Ik was het slachtoffer om met zeven camera’s voor praktisch ieder lid van de groep de opname te maken. Vanavond gaan we weer in het restaurant eten waar we gisteren een filet van uitzonderlijke kwaliteit geserveerd hebben gekregen. Niets dan goeds over het Argentijnse vlees. En dan heb ik het nog niet eens over de wijn die hier wordt geproduceerd.
11-5-2013
Na onze rustdag gisteren in Salta hadden we vandaag een “busdag”. We vertrokken namelijk naar San Pedro de Atacama in Chili. De totale afstand is 560 km; 400 km op Argentijns grondgebied en van de grens met Chili tot San Pedro de Atacama nog eens 160 km. Zaten we in Salta op een hoogte van ruim 1.200 m, in San Pedro zitten we al boven de 2.500 m. Om daar te komen moesten we in Argentinië over enkele passen waarvan een zelfs op 4.202 m. Na deze pas daalden we tot 3.500, maar tot onze verbazing liep de weg ongemerkt weer op tot net iets over de 4.000m. We reden over een hoogvlakte op een prima weg waar de bus 100 km per uur zonder problemen kon rijden. Op verschillende plaatsen zagen we zoutvlakten, soms grote dan weer wat kleinere. Aan weerszijden van de weg gleden constant nieuwe en anders gevormde panoramische landschappen aan ons voorbij. We kwamen ogen tekort. Het was een ware lust voor iemand die van mooie landschappen houdt en daar ook intens van kan genieten. Iemand die daar niet voor gevoelig is, moet maar niet naar Argentinië gaan. Om 12.45 arriveerden we aan de Argentijnse grens. Alle bagage moest door de scanner. Na een half uur werd de bus met de passagiers weer vrijgegeven. Ik verwachtte daarna de Chileense grenspost maar die kwam niet. Na even dalen begon de weg weer flink te stijgen. We bereikten zelfs de ongekende hoogte van toen 4.842 m.. Dat is 24 m hoger dan de Mont Blanc, de hoogste berg in Europa. Eenmaal over deze pas veranderde het landschap met een slag. De bergen zijn anders gevormd en qua kleur overwegend monotoon bruin-oker, maar daarom niet minder indrukwekkend. De Chileense grens bleek bij de ingang van San Pedro de Atacama te liggen, zo’n 160 km land inwaarts. De controle van paspoorten en bagage nam 45 min. in beslag. We moesten allemaal weer instappen. We reden misschien 500 m en werden toen op een grote parking aan de rand van het stadje afgezet. Er was in geen velden of wegen een taxi te bekennen. Er bleef ons niets anders over dan met al onze bagage over een stoffige, niet geasfalteerde weg naar het centrum te lopen. Ook daar was geen vervoer beschikbaar. We werden met onze neus op het feit gedrukt dat Chili qua voorzieningen niet Argentinië is. We liepen nog een kwartier verder naar ons onderkomen. Daar wachtte ons een tweede verrassing. De kamer, die voor ons door booking.com was gereserveerd, is voor $ 120 per nacht wel erg gestolen. Maar ja, veel keuze hebben we niet. Positief is wel dat ook hier het weer niets te wensen overlaat.
12-5-2013
Lagen gisteren om 20.30 onder de wol. Hebben een lange nacht zeer goed kunnen slapen. Reveil was om 07.00. De gerant van het hotel (eerder een manusje voor alles) maakte in een chaotische keuken ons ontbijt klaar. Omdat ik hem niet kon uitleggen wat een fried egg is, nam Jan resoluut het initiatief (wat men aan hem wel kan overlaten) en bakte op het gasfornuis een heerlijk spiegelei voor mij. ’s Morgens San Pedro de Atacama onder een stralende zon ontdekt. Als eerste naar de plaatselijke begraafplaats gelopen. Ook hier een chaotisch geheel: graven van allerlei grootte, vorm en vooral erg veel verschillende versieringen. San Pedro de Atacama is vandaag start- en finishplaats van een groot meerdaags joggingcircuit. 260 joggers hadden zich voor het traject van 27 km ingeschreven. De eerste loper kwam al na 2 uur en 5 min. binnen. Tijdens de hoogmis in een goed gevulde kerk, liep een straathond (waarvan er hier erg veel zijn) rond de priester die net de communie uitdeelde. Niemand stoorde zich daaraan. Hebben vandaag ook het belangrijkste archeologische museum van Chili in San Pedro bezocht. Uit piëteitsoverwegingen voor de voorvaderen heeft men in 2007 de mummies verwijderd. Dit werd in een overzichtelijke video getoond. We zouden dit museum zeker niet hebben willen missen. ’s Middags zijn we naar de Valle de la Luna gegaan. Dit werd eveneens een schot in de roos. We hadden weliswaar een privé excursie geboekt, maar we werden in een busje met 11 andere passagiers gezet. De excursie is desalniettemin meer dan de moeite waard geweest. Het landschap is op bepaalde plaatsen bijna buitenaards.
13-5-2013
Om 03.30 ging de wekker want om 04.00 zou de auto ons ophalen om tijdig voor de zonsopgang bij de geisers van Tatio te zijn. Om 04.30 stonden we nog steeds in het donker op straat op onze auto met gids te wachten. Hebben daarop de manager van ons hostal wakker gemaakt die is beginnen te bellen. Het ongelofelijke gebeurde: kort voor 05.00 kwam niet de beloofde auto maar een busje met plaats voor 14 personen waarvan de helft nog moest worden afgehaald. De eigenaar van het hostal die deze excursie voor ons heeft geregeld zal hierover nog wel iets te horen krijgen alsook ook het feit dat wij een prijs voor deze excursies betalen die ongeveer tweemaal zo hoog is als wat de andere passagiers hebben betaald. Gelukkig kwamen we toch nog ruim op tijd bij de geisers van Tatio aan om de rookpluimen in het ochtendgloren van alle kanten op de SD-card te kunnen vastleggen. Willy en Magda hadden mij werkelijk niets teveel verteld: wat wij hier zagen is moeilijk voor te stellen. Zoals voorspeld was het bij onze aankomst gevoelig koud; de thermometer wees minus 10,5 C aan wat niet verwonderlijk is voor een hoogte van 4.308 m. Op de terugweg hebben we vrij veel dieren die hier veelal in het wild leven zoals de vicuñia, de vos en een soort marter maar dan wel met een opvallend groene vacht. Tegen 13.00 waren we weer terug in ons hostal. We hebben er een rustige middag van gemaakt. Dat gaf ook de mogelijkheid om ons op de hoofdschotel van onze reis, de vierdaagse tocht met een 4×4 in het Zuiden van Bolivia, physiek en psychisch voor te bereiden. Overigens, het is niet zeker dat we de komende dagen in de woestijn van de zoutvlakten toegang tot Wifi zullen hebben. Dat zal voor ons en de volgers van dit blog even afwachten worden.
14-5-2013
Werden precies om 08.00 bij ons hostal in San Pedro de Atacama afgehaald voor ons Bolivia-avontuur. Om 08.45 was de douanecontrole aan de stadsrand van San Pedro de Atacama achter de rug. Toch vreemd dat deze controlepost 160 km landinwaarts ligt. De auto bracht ons naar de Chileens-Boliviaanse grens, ergens in nowhere gelegen, waar we om 09.15 arriveerden. Daar wachtte de Spaanssprekende chauffeur met de 4×4 op ons. Na wat formaliteiten reden we het Boliviaanse landschap in. Praktisch de hele dag reden we langs een uitloperkam van het Andes gebergte. Als eerste zagen we aan de voet van de Licancabur vulkaan (slapende) een prachtige groene lagune. Deze lagune werd gevolgd door een nog veel mooiere en imposantere lagune die bekend staat door zijn vele kleuren. De overheersende kleur is rose. Uit Tanzania weet ik dat deze kleur wordt veroorzaakt door algen die in zoutwater zeer goed gedijen. Deze algen zijn dan weer het voedsel voor de flamingo’s die hier in grote getallen op af komen. Zij, die mij een beetje kennen, zullen niet verbaasd zijn dat het 70-200 mm zoomobjectief met 2x externder onmiddellijk op het statief werd gezet en er ongeveer 2 GB aan opnamen werden opgeofferd. Nadat de flamingo-show kregen we een eenvoudige, maar goede lunch in een soort barak die door een Boliviaans echtpaar wordt gerund. In de namiddag werd er veel gereden, maar we hadden nog wel tijd om de Stone City te bezoeken en de El Canon de Le Cascada van nabij te fotografen. Om 18.00, en na 500 km rijden, was de aankomst in ons hotel in San Pedro de Quemes, het Tayka Stone Hotel. Het hotel valt bijzonder mee; ik had veel minder verwacht. Het hotel is 6-7 jaar oud en is gezellig ingericht. De kamers zijn prima en na een 10 min. waterverkwisting komt er zelfs warm water uit de douche. Het diner was misschien niet van een Michelin sterrenrestaurant, maar in een zeer ver afgelegen oord zonder enige faciliteiten, was het meer dan behoorlijk en eerlijk gezegd ook veel beter dan wij hadden verwacht. Mijn vrees kwam helaas wel uit: in dit oord ver van de beschaving verwijderd, zijn wij verstoken van gsm en wifi. Dat is pas echt vakantie: geen sms, geen e-mails die schreeuwen om een antwoord en natuurlijk ook geen wifi om de Standaard of de NRC van vandaag te downloaden. We zitten al een paar dagen op voor Europese begrippen grote hoogten: tot 4.842 en zelden onder 3.600 m. Jan zowel als ik hebben geen enkele last van tekenen van hoogteziekte. Ik heb derhalve Diamox voor niets meegenomen. Een en ander wil niet zeggen dat we de hoogte niet merken. Boven 4.000 of 4.500 m moet er wel dieper adem worden gehaald en een sprintje over 100 m bewaren we liever voor de laatste dagen in Buenos Aires. Vannacht zullen we voor de eerste keer op 3.600 m hoogte slapen. Ook in Bolivia zijn de landschappen van een maagdelijke en ongerepte schoonheid. Ik ben veel gereisd en heb alle zeven werelddelen bezocht, maar landschappen zoals in Argentinië, Chili en Bolivia heb ik niet eerder gezien. Waarom moest ik 74 jaar jong worden om deze ontdekking te mogen doen.
15-5-2013
Prima geslapen. Ontbijt was beter dan verwacht. Reden om 07.30 weg van het hotel een nieuwe dag tegemoet. Vrij vlug bereikten we de grote zoutvlakte. Maar eerst bezochten we nog de Gruta de las Galaias. Dit is een pre-Inca begraafplaats in de rotsen; deze moet dateren van een paar duizend jaar voor Christus. Op de zoutvlakte was het uitkijken naar het mooie en gekende patroon van gekristalliseerd zout. Het zout kristalliseert in de vorm een vijf- of zeshoek. Over de zoutvlakte reden we kilometers lang met een snelheid van 80-85 km/uur. Gelukkig was de hele zoutvlakte berijdbaar waardoor we ook een bezoek aan het cactuseiland konden brengen. Tijdens en kort na het regenseizoen is dat helemaal niet mogelijk. Na het cactusseneiland vonden we een heel uitgestrekt gebied met prachtige tekeningen van de zoutkristallisatie. We werden verwend, want we kregen midden op de zoutvlakte met een volledige leegte om ons heen een goed verzorgde picknick, inclusief een fles rode wijn.
Rond 15.00 bereikten we ons onderkomen voor de nacht: het Salt Hotel Cristal Samana. Dit is een gloednieuw hotel waaraan nog steeds gewerkt wordt. De kamers zijn zeer comfortabel en mooi ingericht. Het is niet zeker of wij morgen naar Uyuni kunnen gaan en ook het bezoek aan het spoorwegkerkhof is dubieus, omdat er in Bolivia momenteel veel stakingen en blokkades van wegen zijn. We zullen proberen hierover morgen te rapporteren.
16-5-2013
Onze chauffeur Elmar kwam ons om 07.15 ophalen. Helaas is het deze morgen voor de eerste keer tamelijk bewolkt. Dat betekent dus geen foto’s met een diepblauwe lucht. Gelukkig zijn er voor Uyuni en omgeving voor vandaag geen wegblokkades aangekondigd. We kunnen dus gerust naar het treinkerkhof van Uyuni rijden. Toen we door de stad reden, viel ons op dat er twee tot drie plaatsen waren, waar de mensen in lange rijen stonden om hun butaan gasfles voor een volle in te wisselen. Twee rijen waren wel 40-50 m lang. Even later kwamen we aan bij het treinkerkhof. Een Europese schroothandelaar zou voor dit kerkhof grof geld bieden. Tientallen oude, verroeste en grotendeels ook gekannibaliseerde locomotieven hebben hier een laatste rustplaats gevonden.
Om 11.15 kregen we een erg vroege lunch in een feestzaal van een plaats langs de weg. Het werd lamavlees (best lekker) met quinoa. ’s Middags hebben we twee lagunes met flamingo’s gezien: de Laguna Hedionda en de Laguna Chiarkota. Vooral in de laatste waren er zeer veel flamingo’s en in tegenstelling met al mijn eerdere flamingo-ontmoetingen, bleven hier de vogels hun algen fourageren op de plaats waar ze bezig waren voordat wij kwamen. We konden daardoor de flamingo’ van zeer dichtbij opnemen. Voor Jan en mij was dit een unieke ervaring.
Tegen 16.00 kwamen we aan bij ons hotel in Ojo de Perdiz op meer dan 4.500 m (Willy en Magda, ik heb voor jullie foto’s gemaakt!). Op deze hoogte betekent elke beweging meer inspanning dan op een lager niveau. Zelfs het nemen van een warme douche (in dit hotel op 4.500 m hoogte mogelijk!!) vraagt een inspanning. Na de douche hadden we het erg koud en trokken alles aan wat we mee hadden. Ik trok zelfs mijn super warme windjack van mijn Siberië-reis in 1995 aan om in het restaurant te gaan eten. Hier is geen wifi dus het verzenden van mijn blog moet tot morgen wachten.
17-5-2013
Om 06.30 wakker. Vannacht niet de aangekondigden en derhalve gevreesde koude gehad. We hadden voorzorgen genomen: vijf dikke dekens en voorhebt slapen gaan nog een slok geestrijke drank. In de kamer bleek het toch nog 14° C te zijn. Het bleek ’s nachts aardig gesneeuwd te hebben. Tegen 07.30 reden we weg van ons “hoogste hotel” ooit. Het sneeuwde nog steeds en het zicht was slecht tot zeer slecht; af en toe was het net net alsof we in een waskeuken zaten. Onder deze omstandigheden is er aan het maken van foto’s geen eer te behalen. Het werd zelfs een beetje penibel toen we bij het beklimmen van de laatste en tevens hoogste pas van net geen 5.000 m in steeds hogere sneeuw terecht kwamen. Jan schatte de sneeuwlaag op minstens 15 cm.
Elmar, onze chauffeur, bewees zijn rij- en stuurkunsten door in ruw terrein, uiteraard zonder wegbewijzering, laat staan een gps, met onze 4×4 de top te bereiken en ons ook weer veilig naar beneden te rijden. Na een laatste lichte lunch tijdens onze vierdaagse reis door Bolivia, in een ijzig koud lokaal van een hostel voor chauffeurs, namen we aan de grens met Chili afscheid van onze chauffeur. Zijn laatste dienstdoe hij bewees was om de Boliviaanse douane te overtuigen ons niet een bedrag van 18 pesos me laten betalen. Ik had al lang door dat het hier om een “facilitation fee” en niet om een officiële taks ging. Aan de andere kant stond onze auto al klaarkom ons naar San Pedro de Atacama te rijden. De sneeuw, die praktisch de hele rit gestaag naar beneden was gekomen, veranderde in regen toen wij van 4.500 naar 2.500 m afdaalde. Volgens onze chauffeur regent het drie dagen per jaar. Dat nu juist een van die drIe dag moest vallen, is wel een beetje pech. Hopelijk zien we morgen de zon met de strak blauwe lucht weer.
.18-5-2013Vannacht heeft het hier nog erg geregend. Deze morgen waren de straten een grote modderpoel. Men moest zeer voorzichtig lopen om niet uit te glijden.
Tegen 10.00 kwam de zon er magertjes door en kon de hele boel wat opdrogen. Deze morgen hebben we in San Pedro de Atacama het indrukwekkende meteorenmuseum bezocht. Nog niet zo lang geleden heeft er in de Atacama woestijn een enorme meteoorinslag plaatsgevonden. Een meteoor van 13 m in doorsnee is bij het binnendringen van de stratosfeer en atmosfeer in ca. 30 delen uiteengespat en heeft een krater geslagen van 380 m in doorsnee en een diepte van 31 m.
Het was vandaag helaas niet mogelijk om mijn blog bij te werken, omdat we eerder dan verwacht San Pedro de Atacama gaan verlaten. Ik leg uit waarom. Deze morgen kreeg ik een e-mal van de busmaatschappij waarmee we morgenvroeg om 09,30 terug naar Salta zouden gaan. We moesten ons melden bij hun bureau in San Pedro de Atacama. Het bureau ging pas om 15.45 open. Ons werd meegedeeld dat de grens tussen Argentinië en Chili (op meer dan 4.200 m) door de zware sneeuwval is gesloten en dat wij op zijn vroegst pas op dinsdag zouden kunnen vertrekken. Door snel te schakelen hebben we een andere oplossing gevonden. We hebben ons ticket omgewisseld voor een bus die deze avond om 20.00 uit San Pedro de Atacama naar Santiago, de hoofdstad van Chili vertrekt. De reis duurt 23 uur, maar we hebben wel slaapzetels. Onderweg krijgen we ontbijt en twee lunches aangeboden. Om 19.15 haalt een taxi ons op om ons naar het busstation te brengen. Ik heb inmiddels via www.booking.com ons hotel in Salta kunnen annuleren en een hotelkamer in Santiago gereserveerd. Dit zijn de zegenen van de moderne tijd. Twintig jaar gelden zou dit onmogelijk zijn geweest. Als we in Santiago zijn aangekomen, zullen we onze vlucht met LAN van Salta naar Buenos Aires moeten omzetten in een vlucht van Santiago naar Buenos Aires. Hopelijk zal dit geen problemen opleveren.
Om 19.45 kwam de grote dubbeldeks Volvo Pullmann bus van de firma CIKTUR. De bagage werd opgeladen en we mochten aan boord. Ik schat dat we met nog geen 10 passagiers zijn opgestapt. De luxe en het comfort van de bus overtrof mijn stoutste verwachtingen. Op de bovenste verdieping zijn er links twee zetels en rechts een zetel. De zetels zijn vergelijkbaar met die in de business class van een vliegtuig. Ze zijn breed, hebben een goed zitcomfort en zijn in de slaapstand praktisch een bed: althans dat scheelt niet veel. Een groot kussen en dekens waren eveneens beschikbaar. Het is onvoorstelbaar dat we voor deze reis van ca. 1.600 km slechts Chileens peso’s 35.000 (nog geen € 60) betalen. Na een klein uur rijden kregen we een redelijke sandwich met een doosje vruchtensap. Omdat het buiten al aardedonker is zijn we daarna direct gaan slapen.
19-5-2013
Vannacht goed geslapen. Om 07.00 werd ik wakker omdat het licht begon te worden. Rond 08.00 zijn we in een grotere stad gestopt. Enkele nieuwe passagiers zijn aan boord gekomen. We rijden vervolgens door een vrij eentonig landschap waar weinig kleurverschil is aan te treffen. Opvallend is weer dat het landschap helemaal niet gefragmenteerd is door afrasteringen, hekken of iets dergelijks. Alles is volledig open en ook praktisch totaal leeg. Ofschoon iedereen weet (of zou moeten weten) dat de meer dan 7 miljard mensen die momenteel op deze aarde leven, een enorme aanslag op de beschikbare schaarse grondstoffen plegen, kan men zich bij deze immense leegte eigenlijk nauwelijks voorstellen dat onze aarde nu al overbevolkt is.
Om 09.00, na 13 uur rijden, hebben we al 1.000 km in zuidelijke richting afgelegd. Chili is in de breedte een zeer smal land, maar met zijn lengte van ca. 5.000 km is het wel het langste land ter wereld. Vandaag hebben we het mooiste weer van de wereld, een weer dat we ons de vorige drie dagen zo hadden gewenst.
In La Serena, een vrij grote stad aan de kust zijn we 45 min. gestopt en konden we voor de eerste keer de bus even verlaten. Tussen La Serena en Santiago is de bus verschillende malen gestopt om nieuwe passagiers op te nemen. We reden hier langs de kust en hadden goed zicht op de Stille Oceaan.
20-5-2013
Kort voor 19.00 kwamen op het zeer grote busstation van Santiago de Chili aan. Het is zo’n groot station, omdat wat in Europa de treinen zijn, in praktisch heel Zuid-Amerika de bus is. Een taxi bracht ons naar het bij www.booking.com gereserveerde RQ Central Suites. We kregen hier voor US$ 77,- (€ 60,-) een ingericht appartement met een zit- en slaapkamer plus een volledig ingericht keukentje: bijna niet te geloven. De ontvangst aan de receptie was ook buitengewoon vriendelijk. Met een taxi naar het centrum (Baquedano) gereden om in het Pablo Bolavista te gaan eten. Hier zijn veel gezellige restaurants geconcentreerd. Uiteindelijk kwamen we in de steakketen Montana terecht. Het viel helaas hier wel wat tegen. Eerst waren er problemen met de wifi die na veel heen en weer gepalaver konden worden opgelost. Voorts was de steak niet van de dezelfde kwaliteit die wij in Salta gewend waren. Het feit dat er drie TV-schermen naast elkaar aan de muur hingen (gelukkig nog wel met hetzelfde programma) en die een overdosis aan decibels over ons uitstrooiden, verhoogde de feestvreugde niet. Deze ervaring samengevoegd met het feit dat we praktisch 24 uur in een bus hadden vertoefd, leidde ertoe dat we direct naar ons hotel zijn teruggekeerd.
We hadden een welverdiende nachtrust. Na het ontbijt vertrokken we met een taxi naar de luchthaven in de hoop bij de LAN ons vliegticket te kunnen omwisselen. Tot onze opluchting lukte dit, zij het dat we wel per ticket US $ 174,- (€ 135,-) mochten bijbetalen. Toch waren we dankbaar.
De meerprijs is niet weinig, maar wel de moeite waard, omdat volgens ons oorspronkelijke reisprogramma het bruisende Buenos Aires vanaf vandaag op ons wacht. Dat we daarvoor bijna vier uur in de luchthaven moesten wachten, namen we graag op de koop toe. We hebben de tijd gedood door een aantal app’s die Jan op zijn iPhone 5 heeft ook op mijn iPhone te zetten. De vlucht naar Buenos Aires was bijna volledig bezet. De snack aan boord stelde niet veel voor. De vlucht duurde slechts twee uur. De taxirit van het vliegveld naar ons hotel in het centrum van de stad duurde 50 min. ondanks dat we buiten de spitsuren reden. Het Hotel Etoile (geboekt bij www.booking.com) is een schot in de roos. Voor slechts US$ 98,- (€ 76,-) hebben we een zeer mooie kamer in een hotel van standing met een mooi groot overdekt zwembad, een fitness Center waar je U tegen zegt en een sauna. Op advies van onze receptie zijn we deze avond in het restaurant Fervor gaan eten. Iemand die van een zeer goed stuk vlees houdt mag in Buenos Aires deze ervaring zeker niet missen. Ook de wijnkaart “vaut le détour” om de terminologie van de Guide Michelin te gebruiken.
21-5-2013
Onze eerste dag in Buenos Aires is zeer goed verlopen. Na het ontbijt reden we met een taxi naar La Boca. We waren daar een van de eerste toeristen van deze dag. Jan heb ik met een Argentijnse schone in zijn armen in allerlei tango-poses gefotografeerd; ik geloof dat het hem veel plezier deed. We zijn er zeker twee uur gebleven. Mij viel op dat La Boca niet meer dezelfde frisse uitstraling heeft als in 2007 toen ik daar voor de eerste keer was.
Wat mij ook opviel is dat er nu aanmerkelijk meer politie zichtbaar aanwezig was als zes jaar geleden. Van La Boca namen we een taxi naar de Plaza de Mayo waar elke donderdag de Dwaze Moeders komen protesteren tegen het verdwijnen van hun kinderen resp. geliefden tijdens het militaire regime van vele jaren geleden. Op dit plein bezochten we ook de kathedraal, de vorige thuisbasis van de huidige paus Fransesco. Daarna maakten we een zeer lange wandeling door de stad en langs de gezellige binnenhaven. Tegen het einde van de middag arriveerden we tamelijk moe in ons hotel. Vanavond gaan we na het eten naar een door de receptie aanbevolen tango-show, maar hierover morgen meer.
22-5-2013
Omdat de tangoshow met diner overdreven duur was, besloten we om voor de show even snel iets kleins te gaan eten. We kwamen in een klein restaurant in de buurt van ons hotel terecht. We bestelden een steak: medium voor Jan en rear voor mij. In plaats van een steak kregen we eerder iets dat meer op een gepaneerde schnitzel leek. Deze was zo dun dat je er bijna doorheen kon kijken. Dat verhinderde de schnitzel echter niet om erg taai te zijn. Om 21.00 haalde een busje ons af bij het hotel. Driekwart van de mensen die al in de zaal van de show waren, hadden een diner besteld. Uit reacties van verschillende gasten maakten we op dat ons besluit om elders iets voor de show te gaan eten, de juiste beslissing is geweest. De show startte om 22.00 en duurde ononderbroken tot 23.15. De band van vier muzikanten speelde opzwepende tangomuziek. We telden in totaal 10 dansers/danseressen en een paar zangers. De show was interessant, omdat de ontwikkeling van de tangodans door de jaren heen, goed werd gepresenteerd. Ofschoon in de meeste tangoshows het verboden is om te fotograferen, was het in onze show geen enkel probleem. Uit voorzorg had ik wel de grote camera in het hotel achtergelaten, maar met de Hero 3 heb ik naar hartelust videoclips opgenomen. Na de show werden we weer me het busje naar ons hotel teruggebracht. Een en ander was goed georganiseerd. Conclusie: het is een aangename en goed bestede avond geworden.
Vandaag, de voorlaatste dag van onze reis naar Argentinië, Chili en Bolivia, heeft de zon helaas verstek laten gaan. Jan wist zich te herinneren dat de metro in Buenos Aires al meer dan 100 jaar oud is en dat België destijds het rollende materiaal nog heeft geleverd. We wilden dat wel eens zien. Voor Peso 2,5 (€ 0,36) kochten we een kaartje en reden van Callao naar Catedral. Weer boven de grond kwamen we voor de zoveelste keer terecht in een van de vele demonstratieve optochten die de economie van dit land geselen. Van het centrum zijn we naar het National Historical Museum gelopen. Het museum ligt op vrij grote afstand van het centrum. Naarmate men verder van het centrum komt, wordt de stad beslist minder mooi en stelt men vast dat naast toch vrij veel rijkdom in het centrum, er toch ook vrij veel armoede in de hoofdstad van Argentne bestaat. We kwamen alle twee tot de conclusie dat onze kunstzinnige uitstap naar het museum eigenlijk niet de moeite van de verplaatsing waard was. Een rijtuig van de overjarige metro zou in het museum overigens hniet misplaatst staan. In een overvolle metro zijn we teruggereden naar ons hotel. We hebben de beroemde begraafplaats Recoleta, gelegen vlak voor ons hotel, nog bezocht. Als eerste gingen we op zoek naar de graftombe van Evita Peron. De begraafplaats is echt een bezoek waard. De rijke Argentijnen zijn gesteld op veel pracht en praal na hun dood. Marmeren graftombenen en mooie beelden zijn hier in overvloed aanwezig. Veel graftomben hebben een kelder en een afdeling boven de grond. Veel van de kisten zijn gewoon zichtbaar opgebaard. Opvallend is ook dat naast veel gewone kisten er ook tamelijk veel kleine kisten van overleden kinderen zijn. De dag sloten we af met ons laatste avondmaal in Argentinië in het bijzondere goede restaurant Fervor waar we twee dagen geleden al een zeer goede ervaring hadden opgedaan.
Het was wel even de wenkbrauwen fronsen toen de ober deze drie stukken vlees voor ons tweeën bracht. Het was een hele kluif om ons bord leeg te krijgen; Jan is het gelukt, mij helaas niet. Mijn overschot heb ik overigens in een doggy bag mee richting van ons hotel genomen en heb de inhoud ervan aan een arme sloeber gegeven die ’s nachts in Buenos Aires oud papier en lege kartonnen dozen inzamelt. De dankbaarheid straalde van zijn gezicht af. het doggy bag system heb ik van Cintia geleerd. meer mensen zouden dat moeten doen.
23-5-2013
De laatste dag van onze reis breekt aan. Aan al het mooie komt helaas vaak ook een einde: ook aan onze fantastische reis naar Argentinië, Chili en Bolivia. Ik was al om 06.00 wakker en ben in de badkamer gaan lezen om Jan niet wakker te maken. Na het ontbijt de bagage gepakt. Heb moeite gehad met het bijwerken van mijn blog. We wilden nog de mooie kerk naast de begraafplaats voor ons hotel bezoeken. Dat bleek inderdaad meer dan de moeite waard te zijn. Voordat we afsluitend nog een keer naar de begraafplaats gingen, wilden we nog de lotusbloem, het kenteken van Buenos Aires gaan bekijken. We liepen door een parkje langs een drukke verkeersstraat. Net toen ik onder een grote boom doorliep werd de aandacht van Jan getrokken door een vrouw die gebaarde dat er op mijn rug vogeluitwerpselen waren gevallen. Zij bood aan om te helpen bij het schoonmaken van mijn fleece jack. Ze had al een flesje water in haar hand. Toen ik zag dat ook de rug van Jan helemaal onder dezelfde viezigheid zat, gingen bij mij gelijk alarmbellen rinkelen. Ik gebaarde naar Jan dat we op het aanbod van de vrouw zeker niet moesten ingaan. Jan begreep ook direct dat we in een val
gelokt dreigden te worden. We zijn direct teruggekeerd naar ons hotel waar men ons zei dat dit een recente, nieuwe truc is om toeristen te beroven. Op de kamer hebben we een grote schoonmaak gehouden. Het spul op onze kleding stonk vrij fel naar azijn.
Gelukkig kon het met een beetje water goed worden verwijderd. De haardroger deed de
rest. We waren echt blij dat de beroving bij ons niet is gelukt, omdat we gelukkig alert genoeg waren geweest. Op de begraafplaats heb ik nadien nog een foto gemaakt van de graftombe van Evita Peron die op de leeftijd van 33 jaar aan kanker is overleden.
Om 12.45 kwam de taxi voor de luchthaven (een half uur te vroeg!) ons ophalen. We hadden een vreselijke chauffeur; hij hield maar niet op om met het gaspedaal gas te geven en dan we terug te nemen. Het werd een bijzonder irritante rit. Het inchecken voor de Air France vlucht duurde wel even. Eenmaal door de emigratie en veiligheidscontrole, vonden we een rustige tafel om een zeer dure
sandwich met een evenmin goedkoop biertje te nemen. Daarna hoopte ik de laatste hand te leggen aan mijn log. Ik had echter pech, want er lukte niet veel omdat de wifi zeer onstabiel was en uiteindelijk was ik alles kwijt. Dat is dan ook de reden waarom ik het laatste deel van de blog van deze zeer geslaagde reis pas thuis (na een goede nachtrust) heb kunnen bijwerken.
